Evaristo Martelo Paumán

A Rosalía

Cando recordo teus cantares doces
cal son dos pinos na serea tarde,
aqueles que escoitamos desde o berce
cal cariñosa voz de fada amante,
aqueles, que dempois prenderon lume
nos peitos dos varóns, donde hoxe arden
volcáns de amor pola esquencida terra
que farán preto ver coma un xigante
erguida en alto dos seus riscos feros,
a esas xentes sin fe, sin cor, sin sangue,
que menten despreciar rexionalismos
porque de medo entúpense cobardes;

¡Miserables sin peito e sin cabeza,
que nin para ternos da estribeira valen!

¡Cal sinto, Rosalía, que morreses
sin ver o noso día, o que anunciache!
Se a velo eu chego, xuro que te levo
unha rosa, aunque vaia tinta en sangue.

"Landras e Bayas", Evaristo Martelo Paumán

(Evaristo Martelo Paumán nasceu no dia 25 de Abril de 1853. Morreu em 1928.)