Manuel Lago González 2

O derradeiro celta

Chega ond'a cerca do castro,
mira pro fondo do val,
finca na parede o codo,
deita a cabeza na mau,
e namentras que coa outra
arricando musgue está,
pensatible, triste e morno,
así se pon a falar:

- Alá van os nosos eidos,
a miña casa alá vay;
xa me mataron os fillos,
matárom'a muller xa;
morreron os nosos homes
que souperon peleyar,
morréron-nos os druidas
servidores de Teutás,
e matáron-nos as virxes
que'andaban ó pé do altar
ca fouce d'ouro no cinto
y-a vara verde na mau.
Xa queimaron a devesa
consagrada á soledá...

Ay! Cando funguen os ventos 
nas polas do castañal 
xa non ruxirán as armas
qu'alí tiñan nosos pais...!
Donde fixemos fogueiras
os carrascos nacerán,
e no dolmen en que'ibámos
de noite a sacrificar,
criáranse herbas e toxos
y-os mouchos aniñarán...
Cobrirán silvas y-adreiras
as pedras do noso lar,
e sobr'as mámoas dos mortos 
xente allea pasará...
Cando se mova o penedo
qu'está na veira do mar
xa non irá xente nosa
con ofrendas a Teutás,
Ay! De todo o que nós temos
nin migallas quedarán...!

Así dixo o vello, e séntase,
cravando os ollos no chan.
E ó pé do castro, qu'as brétemas
da noite cubrindo van,
tamén de loito cuberto
maxinando tanto mal,
soliño, entr'as negras ruinas,
sóltase, o probe, a chorar! 

Manuel Lago González

(Manuel Lago González nasceu no dia 25 de Outubro de 1865. Morreu em 1925.)