Cando o primeiro cadullo de terra, bicado por un neno, petou dentro da cova nas táboas do ataúde, rubíronme ata a gorxa as verbas salvadoras... Estiveron a punto de xurdiren. Mais entonces acudiu novamente ó meu maxín a case seguranza do arrepiante ridículo, da rabia da familia defraudada, se o Bieito se topaba morto e ben morto. Ademais o dicilo tan tarde acrecía o absurdo desorbitadamente. ¿Como xustificar non o ter dito antes? ¡Xa sei, xa sei, sempre se pode un explicar! ¡Si, si, si, todo o que queirades! Pois ben... ¿e se tivese morto despois, despois de o sentir eu remexerse, como quizais puidese adiviñarse por algún sinal? ¡Un crime, si, un crime o me ter calado! Oíde xa o rebumbio da xente...
- ¡Pediu auxilio e non llo deron, malpocado!...
- El sentía chorar, quíxose erguer, non puido…
- Morreu de espanto, saltoulle o corazón ó se sentir decer na cova...
- ¡Velaí o tendes, coa cara torta do esforzo!
- ¡E ese que o sabía, tan campante, aí a surrir coma un pallaso!
- ¿É parvo ou que?
Todo o día, meus amigos, andei tolo de remorsos.
"Dos Arquivos do Trasno", Rafael Dieste
(Rafael Dieste nasceu no dia 29 de Janeiro de 1899. Morreu em 1981.)
Sem comentários:
Enviar um comentário