A pombiña de Deus
[...]
A pomba nai deuse conta dos malos sentimentos que as crias ían mostrando contra a pombiña branca. E un día díxolles, antes de que se foran do niño:
- Non sexades ruins ca pombiña branca. Ela non se mete con vós. Aguanta as vosas picadas sen queixarse nin defenderse, porque é de bo corazón e non quere guerra. É unha pomba de Deus, e tédeslle envexa. Sede boas con ela, tratádea ben, con cariño, andai...
Mais as outras pombiñas, canto máis abondosa en pluma e brancura a vían medrar, máis envexa sentían cara ela. Ata que unha noite, notou as picadas no corpo tan fortes, que a arrempuxaron fora do niño onde durmía.
Quedou suspendida no aire da noite, e de súpeto as súas ás emprumadas e brancas, fixeron forza e abríronse, alzáronse, e encontrouse con que podía voar e fuxir.
E fuxiu ata unha árbore no escuro da noite, no que nunha pola estaba unha curuxa. Ó ver aquela ave branqueando, ceibou un berro longo que espaventou á pombiña de Deus, e a fixo dar volta e sair voando de onda ela. Voou de seguido ata cansar as ás, e pousouse na herba do monte nunha matugada chea de fentos. Entre as plantas se acobillou, chorou, e despois durmiu por primeiriña vez fora do niño do seu fogar, lonxe da súa nai e das outras pombas da cría.
- Non sexades ruins ca pombiña branca. Ela non se mete con vós. Aguanta as vosas picadas sen queixarse nin defenderse, porque é de bo corazón e non quere guerra. É unha pomba de Deus, e tédeslle envexa. Sede boas con ela, tratádea ben, con cariño, andai...
Mais as outras pombiñas, canto máis abondosa en pluma e brancura a vían medrar, máis envexa sentían cara ela. Ata que unha noite, notou as picadas no corpo tan fortes, que a arrempuxaron fora do niño onde durmía.
Quedou suspendida no aire da noite, e de súpeto as súas ás emprumadas e brancas, fixeron forza e abríronse, alzáronse, e encontrouse con que podía voar e fuxir.
E fuxiu ata unha árbore no escuro da noite, no que nunha pola estaba unha curuxa. Ó ver aquela ave branqueando, ceibou un berro longo que espaventou á pombiña de Deus, e a fixo dar volta e sair voando de onda ela. Voou de seguido ata cansar as ás, e pousouse na herba do monte nunha matugada chea de fentos. Entre as plantas se acobillou, chorou, e despois durmiu por primeiriña vez fora do niño do seu fogar, lonxe da súa nai e das outras pombas da cría.
[...]
"A pombiña de Deus", Dora Vázquez
(Dora Vázquez nasceu no dia 21 de Agosto de 1913. Morreu em 2010.)
Sem comentários:
Enviar um comentário