Moitas veces ouvín decir que os lobos non atacan ás persoas. E isto non é certo. O segredario de Caldas foi comido por iles cando voltaba da feira de Viana. Algús dixeron que o mataran por arroubalo, e que despois o comeran os lobos; mais a douscentos metros de ondia o comeran foi atopado un lobo morto coa gorxa afuraiada por unha bala.
Aquiles días viran os pastores unha manada de dez cunha loba con tres
lobecos. Era tempo de neve, e baixaran da serra da Moá. Ó parecer,
despois de esgotados os cartuchos, quixo subirse a un albre, mais non
puido. Alí estaba ó seu carón, o revólver con seis cartuchos baleiros no
lombo. Era un bon revólver americano. Ó sentirse feridos algús lobos,
todos se botaron enriba dil. Si tivera un bon foco eléutrico cecais se
salvara. Ós lobos se non se lles fire de morte é pior. Eu matei un con
dous tiros de postas. Foi morrer tres cantos máis aló de ondia o
asegundara. Atináralle na testa e no fuciño, e iba deixando un regueiro
de sangue. Arrincaba cos dentes os cañotos das xestas. Cecais non se me
arrepuxo porque era de día.
De noite médralles o corazón e son moi valentes. Non vos riades. Tamén
lles pasa iso ós lubicás. O señor cura de Peites tiña un. De noite íbase
ó monte e chamaba ós lobos. Viñan con il. Din que abría os tarabelos
das cuadras coma unha persoa. Unha noite velouno o señor cura. Era un
gran cazador. Tiña un rifle de dez tiros que lle trouguera un sobriño de
California. Meteulle dous tiros seguidos no entrecello ó galgar un
pasadelo. O crego estaba na xanela da reitoral cun foco, i o lubicán
voltaba do monte, polas tres da mañá, acompañado dos lobos. Abrírono i
esfolárono axiña, e viron que tiña o corazón finchado...
¿Sabedes cando se estreven os lobos cos homes? Cando teñen moita fame,
ou cando se decatan de que lles teñen medo. Por iso cáseque nunca atacan
a tres ou máis xuntos. Cando se atopan un home soio pola serra, póñense
a traballalo. Teñen moito distinto... Xa veredes coma o traballan. De
primeiro, acompáñano; despois, póñenselle diante; máis tarde, chéganlle a
zorrega-las pernas cos rabos... Asín, pouquiño a pouquiño. Vén un intre
en que o home xa non pode máis. O medo alporízalle os cabelos.
Parécelle que lle cravaran allambres na testa. Váiselle a voz, perde o
sentido. Xa está perdido. Bótanse os lobos enriba dil i esnaquízano.
Cada vinte anos ou menos, dáse por istas terras un caso dises.
Desaparece un home. Crese que o mataron ou que fuxiu prás Américas. Ó
cabo de dous ou tres anos ninguén fala dil. Un cazador atopa nunha
xesteira unha calivera. ¿De que sería? Así lle aconteceu ó Pastrán de
Vesuña fai moitos anos. Mais si o home non perde o coraxe non se atreven
coíl.
[...]
(Ánxel Fole nasceu no dia 11 de Agosto de 1903. Morreu em 1986.)
Sem comentários:
Enviar um comentário