Rañolas era de certo un rapaz intelixente, con moitos anceios de saber. As contas que botaba non marraban, nin os seus ditos tiñan volta. Como dín alí, contáballe os pelos a un can e sabía o que esquecéu o demo.
Pouquiño a pouco o malpocado rapaz foi deprendendo o silabario que Pedriño lle ía ensinando a forza de peras, mazáns e pexegos; mais chegóu un dia en que a nai do Rañolas quixo que o seu fillo probase mundo e botóuno aos camiños, na compaña duns moinantes que vivían amostrando as súas lacras nas romerías. E o eivado desaparecéu da vila.
Nos primeiros tempos Rañolas choraba; pero con dúas ou tres malleiras que lle zorregóu o amo xa deprendera dabondo e non precisóu de máis consellos contundentes.
A poeira dos camiños e o sol do vrán fórono demudando, e ao pouco tempo Rañolas cheiraba ao burruallo i era un moinante máis.
Cos ollos adoecidos pola poeira e co coiro queimado polo sol, sempre a berrar nos camiños de romería, Rañolas pasóu catro meses e deprendéu máis cousas que deprendería o seu amigo Pedriño en vinte anos de escola.
[...]"Os Dous de Sempre", Castelao
(Castelao nasceu no dia 30 de Janeiro de 1886. Morreu em 1950.)
Sem comentários:
Enviar um comentário