Baixaron. Metéronse n'un toco escuro y-estreito, y-andiveron un pedazo. O fin foron dar a un sitio cheo de luz.
Alveiros, que levaba os ollos do escuro, ô pronto non se decatou do que vía. Era unha grandísima rotonda, cuberta c'unha bóveda d'inmensas estalactitas onde xogaban as luces de moitos miles de focos d'unha nunca vista intensidade. Viase igual que polo centro do día. A sua veira, Dehmel quitabas'o abrigo. Había un rebumbio que non deixaba a un entenderse. A man izquerda, unha chega d'esqueletes afinaban os istrumentos debían ser unha orquesta de mais de 400 profesores. Alveiros distinguía os violís, as harpas, os violós, os timbales, os redoblantes, os oboes, as trompas, os fiscorcios... No medio rebulían antr'a chusma d'esqueletes ispidos que rían e berraban, ús cuantos con vestidos de coores brilantes. Aquelo era bonito de veras.
"D'o Caso que Ll'aconteceu ô Doutor Alveiros", Vicente Risco
(Vicente Risco nasceu no dia 1 de Outubro de 1884. Morreu em 1963.)
Sem comentários:
Enviar um comentário