Eduardo Moreiras 2

Muller do pobo
 
Nos seus zocos préndese a erba
no seu peíto síntese latexar o lume,
e as longas trenzas so o pano vello
enrédanse ás silveiras.

Grosos beizos pra beber a vida
pra encher a faciana e chamar ó neno:
maus que cheiran a erba fresca,
a leíte puro do luceiro da noíte.

Cinguen a cintura espigas de centeo,
vai soia por un camiño
e as ondas do áer quentan, e estalan
froitos loiros no resprandor do día.

Hai un día por vir pra os homes novos.
A súa forza pare luz nista tristeza.
Véndoa vir, na primavera eterna,
sábese certo que non é inutil a vida.

Pétanlle no ventre os pulos do océano.
No mundo enteiro outros irmáns unidos
chámanlle nai das noites meigas.
Ela o sabe e vóanlle polo peíto
cantigas de amor pra os fillos que agardan.

"A Realidade Esencial", Eduardo Moreiras

(Eduardo Moreiras nasceu no dia 3 de Janeiro de 1914. Morreu em 1991.)