O menosprezo da lingua galega era cousa adoitada na nosa burguesía urbana. Tíñase por lingua "rústica", "ordinaria", "plebea", e aos seus falantes por "ignorantes", "atrasados", "vulgares". Esta actitude despectiva campou durante moito tempo e aínda hoxe conserva vixencia inanque xa á defensiva. Coa soberbia que lle daba o seu poderío social, ademais de autoalimentar a súa runfadela menosprezadora chegou a exercer tal brutal presión sobre a mentalidade colectiva que os propios galego-falantes tragárona por verdadeira. Chegaron a ter por certo que o falar en galego era o signo indiscutible do seu atraso, da súa inferioridade, sen caeren na conta - nin podía pedírselles tal cousa - de que a súa inferioridade radicaba no nivel de vida e non no idioma falado. Non se decataban de que a superioridade dos desprezadores era económico-social, mais non idiomática. No terreo económico-social dábase esa relación superioridade/inferioridade, mentres que no terreo ideomático só ocorría que falaban linguas diferentes. Coa importante particularidade de que a inmensa maioría era a que falaba galego e só a minoría era socialmente poderosa e impuña rudamente as súas pautas.
Situación tan aberrante tiña por forza que provocar contestación, a menos que o pobo galego perdera por completo a conciencia da súa personalidade. E foron os poetas os primeiros en demostrar que non a perdera ao recolleren na camada popular a lingua desprezada e convertérena, ao traveso dunha poesía de gran calidade, en instrumento denunciador das mágoas da maioría.
"Olladas no Futuro", Ramón Piñeiro
(Ramón Piñeiro nasceu no dia 31 de Maio de 1915. Morreu em 1990.)
Sem comentários:
Enviar um comentário