Os ameneiros, chopos, carballos, loureiros e unha infinidá de herbas e prantas cheirosas contrastando cos áspros penedos, tan grandes como mal feitos, o mesmo lle dan aquel sitio, nas noites escuras, de ventisqueiro ou de chuvia, un aspeuto sombrío e medoñento, como fan que nas craras e apacibles de luar sea un dos sitios máis pracenteiros, onde, sentado enriba dun penedo, cos ollos fixos na señora da noite e arrolado polo monótono ruxido das augas, ou ben polos doces e melosiños cantos do reiseñor, cruza o pensamento os espacios infinitos, ora pensando na muller amada, ora soñando cousas tan alegres e amorosiñas que, remontándose polas rexiós do desconecido, xenera fantásticas visiós e mundos de coor de rosa astra conseguir que a tola fantasía acoube unha espranza falangueira que, por desgracia, sólo sirve para entristecer o curazón cando, ó volver en sí, comprende que todo foi un sono.
"O muíño dos tíos mariquiñas", Manuel Núñez González
(Manuel Núñez González nasceu no dia 5 de Agosto de 1865. Morreu em 1917.)
Sem comentários:
Enviar um comentário