Castelao 3

Foi unha noite de luar cando saín da cova por primeira vez. Traballiño custoume desentolle-las pernas e cando me erguín e botei a miña cachola fóra da terra, fiquei pasmado... Aquel ollo de vidro que de nada me servira na vida sírveme agora pra mirar.

Tolo de contento quitei o ollo, dinlle catro bicos e volvino a pór no seu sitio.

Dun pulo brinquei da cova e fun cara o rueiro dos esqueletes.

Os esqueletes son tan parvos como as persoas. Abonda decir que non pensan máis que en beilar.

Pra min tódolos esqueletes son o mesmo. Pásame niste mundo de ósos o que me pasaba no outro cos negros, que todos parecíanme iguales. En troques iles, antre si, coñécense moi ben. Debe sere porque iles son cegos i eu vexo.

Farto de ollar aos meus compañeiros beilando coma se fosen ósos ao son da “Danza macabra” de Saint Säens afasteime do rueiro e reparei nun esquelete que estaba sentado nunha campa e que tiña a calivera ladeada (eispresión de tristura e melancolía niste mundo). Chegueime a il e fitei como na caixa dos cadriles tiña acochado un esquelete pequerrechiño. Axiña decateime que era un esquelete de muller e inquirín garimoso.

- Será vostede algunha muller das que mataron en Osera, Nebra ou Sofán?

- Non, señor, non - respondeume -. Eu morrín de tristura! 

"Un Ollo de Vidro. Memorias dun Esquelete", Castelao 

(Castelao nasceu no dia 30 de Janeiro de 1886. Morreu em 1950.)