¡Ou, soave ilusión céltiga a da inmortalidade!
¡Ou, raza prisioneira da diviña Saudade!
Breogán, pai dos pobos, o das míticas velas
enfiadas a inota, mariña inmensidade,
tiña a arela inquedante de contar as estrelas.
Coa sede de infinito que o seu peito runxía,
na costa brigantiña, sobre un rochedo, ergueu
unha torre de pedra. Dende a torre seguía,
cando sereo e limpo o ceo estrelecía,
o ir e vir dos mundos á voz do grande Theut.
Unha noite que os astros de luz doirada e rosa
ficaron esvaídos no craror do luar,
esmeralda no seo de neve dunha diosa,
veu surdir unha illa, incerta, vagorosa,
onde o ceo bicaba a liña azul do mar.
O neto de Ith, xuntando as naves que comanda,
encastelou nas proas a lucerna do Alén
e saieu mar adiante até chegar a Irlanda.
E a illa misteriosa cruzou de banda a banda,
cinguindo unha coroa máis fúlxida na sen.
A espada escintilante tendeu os pontes sagros
do paraíso céltigo. Nos craros hourizontes
choutou a luz a rir. Os verdecentes agros,
os ríos cristaíños, os encrestados montes
enchían de dozura a illa dos miragros.
Mais, a pouco, Breogán desmaiou de inquedade.
Soñando co agarimo do clan velido e morno
e os ronseles que abrira do mar na inmensidade,
fai resoar nos ventos o druídico corno
¡e aparellando as naves ordeou o retorno
ás praias de Brigancia, forzado da Saudade!
"Camiños no Tempo", Ramón Cabanillas
¡Ou, raza prisioneira da diviña Saudade!
Breogán, pai dos pobos, o das míticas velas
enfiadas a inota, mariña inmensidade,
tiña a arela inquedante de contar as estrelas.
Coa sede de infinito que o seu peito runxía,
na costa brigantiña, sobre un rochedo, ergueu
unha torre de pedra. Dende a torre seguía,
cando sereo e limpo o ceo estrelecía,
o ir e vir dos mundos á voz do grande Theut.
Unha noite que os astros de luz doirada e rosa
ficaron esvaídos no craror do luar,
esmeralda no seo de neve dunha diosa,
veu surdir unha illa, incerta, vagorosa,
onde o ceo bicaba a liña azul do mar.
O neto de Ith, xuntando as naves que comanda,
encastelou nas proas a lucerna do Alén
e saieu mar adiante até chegar a Irlanda.
E a illa misteriosa cruzou de banda a banda,
cinguindo unha coroa máis fúlxida na sen.
A espada escintilante tendeu os pontes sagros
do paraíso céltigo. Nos craros hourizontes
choutou a luz a rir. Os verdecentes agros,
os ríos cristaíños, os encrestados montes
enchían de dozura a illa dos miragros.
Mais, a pouco, Breogán desmaiou de inquedade.
Soñando co agarimo do clan velido e morno
e os ronseles que abrira do mar na inmensidade,
fai resoar nos ventos o druídico corno
¡e aparellando as naves ordeou o retorno
ás praias de Brigancia, forzado da Saudade!
"Camiños no Tempo", Ramón Cabanillas
(Ramón Cabanillas nasceu no dia 3 de Junho de 1876. Morreu em 1959.)
Sem comentários:
Enviar um comentário