Francisco María da la Iglesia 5

[...]

¡Miráde! ¡Aquela é! Seu rostro amante

Entr' os ancians e sabios d' esta terra
Está tan arrogante,
Que trás seu morrion parez que encerra
Do Hespeiro aquel rodicio alborexante. 

So purpuriña capa, de alboliño
Vistido tray da hombreira hastr' o nocelo,
Cinguido no banciño,
Hastra donde lle pende o seu cabelo
Longo, crecho, mimoso e douradiño.

Talla de porte tén, tésta espaciosa
Brazo redondo rexo: mau pequena,
Ancha cadeira airosa,
Fala que torna amor a loura pena, 
Branca fazula con albor de rosa.

De ouro do Sil, e de mestura alleo,
Feligranado, como o sol luminoso,
E de carbuncros cheo,
Gárdalle o peto de armas máis rumboso
Os grobos lateántes do seu seo.

E escravos d' uns boticos apulentos
De malla fina de courel de prata
Tray seus pés armiñentos
Que ceiban das fervelas que Ilos ata
Do arco íres a luz nos movementos.

Tray pendente ó seu cólo torneado
Fagudiño e tan branco como a neve,
Cruceiriño dourado
Por ríca gargantela que se embebe
Baixo a crencha raiz do emprequitado.

Luceiros da miñan son seus olliños
Que rouban o alvedrio, d' unh'a ollada;
E hastra os craveliños,
E os mesmos rosicreres da alborada
Pidenll' alento e tinta ós seus labiños.
[...]

Francisco María da la Iglesia

(Francisco María da la Iglesia nasceu no dia 2 de Fevereiro de 1827. Morreu em 1897.)