Xosé Lesta Meis 5

Teñen unha vaca e levan un leirón en arrendo e mais un anaco de mato para louza. Pola mañá cedo érguese con ansia para munxi-la vaca. Se é luns inda vai primeiro río. Para o río vai decote cando aínda non se ve ben ó dereito e procura vir a tempo para lle ter preparado ó seu home o desaúno. Despois monxe a vaca e sae a vende-lo leite e algo máis que teña que por alí.
Cando vén xa son as dez da mañá. Ten que aparella-lo xantar e levarllo ó home. O home sempre lle di que escusa molestarse en llo levar; pódeo traer el pola mañá xa, como fan outros. Pero Ánxela non quer así. "Non me custa caro ningún - contéstalle ó home -. E mentres poida heicho levar sempre. Non me digas, non me digas que, por iso, a comida feita da hora é outra cousa. Ten mellor gusto. Alimenta máis. E o tempo dáo Deus de balde. ¡Éche o que teño que facer! ¡Boh, non fagas caso; tamén se espabila o corpo! O caso é que haxa saúde".
Antes de ir a levarlle o xantar ó home bota a roupa a enxugar. Pon o pote ó lume; ten que face-lo caldo. Entramentres ferve coa auga e máis coas fabas vai pelando as patacas. Hai que aproveitar ben o tempo para que todo estea listo á súa hora. Hai que non perder xeira. Xa ferve o pote con todo. Remexe o caldo. Fai as camas correndo.

"Abellas de Ouro", Xosé Lesta Meis 

(Xosé Lesta Meis nasceu no dia 16 de Março de 1887. Morreu em 1930.)