[...]
O Demetrio (ía sendo hora de o dicir) era solteiro e estaba medio baldado de nacemento. Vestía un traxe de pana cheo de lamparóns, e na cabeza, completamente careca, levaba unha gorra que semellaba ter sido o branco dun cazador. Era amarelo mesmo que o San Benitiño da igrexa e moita xente, entre ela un que estivera en Cuba, non lle mercaban fanecas porque o noso bo cabaleiro sempre lle caía o pingo.
Antes de darlle un cigarrillo, os mozos preguntáballe:
- ¿Quen é a túa moza, Demetrio?
El surría un pouco, mostrando, fanado, unha ponte de dentes coma esteos e encollendo os ombreiros, repostaba:
- ¡Boh! ¡Boh!, ti xa sabes, ¡boh!
- Nos sei, non. Dimo ou hoxe non fumas.
- A señorita María.
A señorita María era a máis nova das brasileiras, bastante boa moza, anterga quizais, que sen ela sospeitalo, acordara o amor deste iluso cabaleiro.
O do cigarrillo aínda voltaba a teimar:
- ¿E que fixeste con ela, Demetrio?
- ¡Boh! ¡boh!, nada, ¡xosqueina!
Era feliz así, matinando posesións esvaídas, visións albeiras rompendo o luito da señorita María que el daba gozosamente por certas.
[...]"Contos do Miño", Eliseo Alonso
(Eliseo Alonso nasceu no dia 1 de Março de 1924. Morreu em 1996.)
Sem comentários:
Enviar um comentário