Romance da lúa
Co arume da noite,
a lúa, tola, roxa,
malfadada depinicaba
saudades nos eidos da miña alma.
Como unha vaca 
bermella
as cornas tiña de prata pol-os ceos,
ledamente, o seu ollar 
paseiaba.
Lonxe as estrelas soaban,
campás doutas espadaiñas;
o chifro 
do vento erguía
un cheiro d'herba mollada;
o galanteio da serra
espenuxaba as suas falas,
i-o pecoreiro das somas
entre as cornas lle 
chantaba
un auturuxo afiado
na punta da sua aguillada. 
A lúa - toliña, tola -
estrelas depinicaba.
 A sua pel era bermella
 i-as suas cornas eran brancas.
 A vos da noite se ouvía:
"Ey, vaca, ey… Ey, Fidalga!"
I-ela com’unha siñora,
 polo azur se paseiaba;
 riba da testa, a follaxe
 de milleiros de alboradas;
 encol dos seus ollos lenes
 a leda noite arrumada
 de húmida herba ulindo
 ao corazón dos alálas. 
 
"O Vento Segrel", Augusto Casas
(Augusto Casas nasceu no dia 25 de Setembro de 1906. Morreu em 1973.) 
Sem comentários:
Enviar um comentário